Take me back to the milkyway!

Tijdens de vluchten naar Campo grande, helemaal in het westen, en vooral tijdens het wachten tussen de vluchten merkte ik pas hoe moe ik was. Ik kon mijn ogen amper open houden. En het was ijskoud op het vliegveld (dat probeerde de taxichauffeur me dus in Portugees uit te leggen, dat ik te fris gekleed was... Ik snapte z'n Portugees en gebarentaal toen nog niet). Alle extra kleding uit mijn handbagage had ik over elkaar aangetrokken. Ik start hier een geheel nieuwe look :-)

Via Brasilia in Campo grande aangekomen bleek ik letterlijk terug te zijn gegaan in tijd: het was een uur vroeger. Das een lekkere meevaller, een uur langer slapen! 
Het hotel daar was meer dan prima, veel te luxe en zeker omdat ik er maar 10 uur zou doorbrengen. De volgende ochtend na een heerlijk ontbijt met allerlei zoete dingen wachtte de volgende taxi alweer op mij. Tonie, kort voor Antonio, bracht mij en een Zwitsers stel (Monica en Philippe) naar de posada santa Clara, werkelijk in the middle of  nowhere in de Pantanal (natuurgebied in Brazilië). De eerste vier uur gingen we over een verharde weg, ik zag steeds minder restaurants langs de weg, steeds meer uitgestrekte weide, rietsuiker en steeds meer vogels. Het laatste dikke uur was de weg ook niet meer verhard. We reden richting Corumba en naderden de grens met Bolivia. Opeens draaide Tonie een andere onverharde weg op (na zo lang op een zandweg te rijden merkte ik dat ik onderscheid ging maken tussen "onverhard zand", "onverhard kiezel", "zachte modder" en alle variaties daartussen, mede dankzij het ontbreken van enige vering in de auto). En daar was de posada, omringd door een muur van witte kalk en hier en daar blauwe accenten. Eromheen verschillende stukken weiland met koeien, schapen, paarden, varkentjes, geiten... Mijn walhalla! Er was zelfs een zwembad en diverse soorten eilandjes met hangmatten. Toen ik de auto uitkwam en de diepe geur van de natuur rook, het kletteren van de vogels en geritsel van andere dieren hoorde, wist ik het zeker: Hoe zeer ik stranden en mooie steden ook kan waarderen, ik ben het meest in mijn element in de vrije natuur! Het voelde als thuiskomen, heerlijk! 
De eerste middag bracht ik aan het zwembad door. Het was snikheet, misschien wel 40 graden en water was de enige verkoeling. Zelfs schaduw hielp niet. 
De posada verschaft 3x per dag eten, waarvan 2 x warm en waarvan bij alle maaltijden heerlijke mierzoete dingen, zoals broodjes, cake, soort dulce de leche. Nog een reden waarom ik zo van deze plek hou. Oh, overigens ook gezonde dingen hoor, salade, groente, ik kan hier gelukkig prima Vega eten. 
Die eerste avond was wel spannend. Ik had al allerlei kikkers gespot en minimaal 10 nieuwe muggenbeten. Hoe zou ik deze dieren buiten houden? Ik besloot met een zaklampje in mijn hand te gaan slapen. Zodra ik iets vreemds hoorde, kon ik meteen kijken wat het was. Ja... De eerste vijf minuten ging die lamp dus om de haverklap aan. Daar een mug, daar een gekko, en daar weer een onbekend geluid... Ik voelde me gelukkig te moe om me er nog langer druk om te maken en liet het oorverdovende lawaai van alle insekten op me inwerken en viel in slaap. 

Een propere posada heeft natuurlijk eigen kippen... En een haan. Dus zo rond half 5 werd ik wakker van het eerste gekraai. (ik zou zweren dat die haan naast me in bed lag) En vervolgens lieten de vogels om de beurt merken dat ze wakker waren. (de pantanal is een van de gebieden op aarde met de grootste diversiteit aan vogels en ook nog eens een grote kans dat je ze allemaal ziet, omdat het zo'n open terrein is) Om 8 uur startte een hike door de bossen. Eerst een stuk met een Jeep verder de bossen in, vervolgens 2 uur wandelen. Vogels, apen, neusberen, papegaaien, capivaras (gigantische cavia's, zooo leuk), kaaimannen, sporen van andere dieren... Ontzettend gaaf. Vervolgens een stuk verder een moeras gebied in, ik tot mijn enkels en Paolo (de gids) tot zijn oksels op zoek naar een anaconda. Ik vond het niet zo heel erg dat we die niet vonden. Wat had ik ermee moeten doen, worstelen? Zo'n ding is veel te eng. 

Smiddags na de lunch gingen we met de boot over de rivier de Miranda, richting Paraguay. Nog meer capivaras en kaaimannen en afdrukken van Jaguars die bij de rivier kwamen drinken. Ook dat dier 'miste' ik niet echt, ze schijnen nogal agressief te zijn. (ja nog erger als mijn Puma thuis ;) )
Op de weg terug van de rivier begon de zon neer te gaan en kwamen nog meer dieren tevoorschijn, zoals vossen. En diverse vogels fladderden boven de Jeep en leken een soort estafette te houden. Perfect gevoel van vrijheid en eenheid tegelijk. 

De volgende ochtend gebeurde het. Ik was op slag stapelverliefd! Daar stond hij, bruin getint, gespierd, trots en sterk, genaamd Aurilio. My oh my, wat een mooi exemplaar! Hij nam me mee de bossen in en wachtte steeds op me als ik weer tientallen foto's schoot van dieren en natuur. Na ruim een uur nam de hitte toe en aten we een appel in de schaduw. Op het laatst trokken we nog een sprintje en na zo'n drie uur kwamen we helaas al weer terug bij de posada. Deze tocht had voor mij eeuwig mogen duren! Ik had ook niet in de gaten dat ons samenzijn zo inspannend zou zijn, heb er nu nog spierpijn van. Maar Aurilio is echt het liefste paard ever! :-) Ik overweeg serieus thuis paardrijlessen te nemen, dat is zooo gaaf! 

Smiddags stond piranha vissen op het menu. Letterlijk. Het was je eigen avondeten dat je ging vangen. Ik geloof niet dat ik het in me heb om een vis te doden... Gelukkig mocht ik bij het gewone avondeten aansluiten en kon ik de rest van de middag bij het zwembad verkoeling zoeken. Savonds ging ik met de nachtsafari in de jeep mee. Ik zag vooral herten, kaaimannen (die ogen die rood oplichten door de zaklamp, het waren er zoveel!) en vleermuizen. Op een brug over een niet al te diepe plas hielden we stil en deden we de lichten uit. Ik werd opgegeten door de muggen, maar dat maakte niet uit. Boven mij ontketende zich een grote deken van zwart satijn met lichte witte stippen, groot en klein. En een witte vlaag; de Melkweg. En het lawaai om me heen was werkelijk oorverdovend. Alle kikkers hadden zich verzameld op die ene plek en kwaakten hun longen uit hun lijf. Alle krekels waren er samengekomen om hun orkest te laten horen. De minuten dat ik daar zo stond, in de achterbak van de Jeep, leken wel uren, maar waren nog te kort. Het deed me denken aan zo'n moment op een rivier in de amazone. Zo'n moment, een met de natuur, geen andere prikkels, (zelfs de muggenbeten konden me niet deren) geen gedachten, gevoelloos en gewichtloos... Zo'n moment is goud waard en vergeet ik nooit meer! 
Daarna leek het er nog even op dat ik een live stukje animal planet zou zien, zo'n n scène die ik altijd over sla, ook al 'is het de natuur'. Een groep capivaras zaten aan de kant van het water en een kaaiman lag er gevaarlijk dichtbij. Kaaimannen eten alleen de kleintjes, die natuurlijk door de ouders beschermd worden. En deze kaaiman ging aan de wandel... Oh wat hoopte ik vurig dat die kleine schattige knuffelachtige capivara weg kon komen... En er gebeurde niks! De kaaiman gleed soepel het water in en verdween in het zwart van de nacht terwijl de groep capivaras onveranderd aan de waterkant zaten. Das pas samenleven in harmonie! 

Aan al het goede komt een eind. Hoewel ik hier oprecht echt veeeel langer had willen blijven. Nog een rit op Aurilio, nog meer de natuur in. Hopelijk ooit nog... 
Ik zit inmiddels in Brasilia op het vliegveld te wachten tot mijn vlucht naar Foz do Iguazu gaat. En daar ga ik de grens over naar Argentinië. En dan ga ik weer andere nieuwe dingen meemaken.... 

Ciao!!