Patagonie

In de bus naar huis
Terwijl de deuntjes van Coldplay in mijn oren klinken overdenk ik de afgelopen dagen in Patagonia, zuid Argentinië. De zon gaat langzaam onder en het landschap tussen El Chalten en El Calafate schiet voorbij. Patagonie is mooier dan je in je stoutste dromen kunt bedenken, tenminste dat vind ik. Geen plek op aarde heeft me meer rust kunnen geven dan hier. En dan vraag je je natuurlijk af wat er zo bijzonder aan is. Dat is in mijn hoofd helder na alle prachtige landschappen en lieve mensen hier. Maar de foto's laten bij lange na niet de werkelijke schoonheid zien. Een poging: denk aan een landschap, redelijk vlak met lichte golvende heuvels en alle kleuren geel, bruin en lichtgroen bij elkaar. Denk daarbij bergen tot zo'n 4000 m hoog met groene, rode en soms paarde tinten, met op sommige toppen eeuwige gletsjers, die , als je dichtbij bent, soms wel 60 meter hoge ijswanden bevatten. Dit compleet met de helderste kleur blauw en groen (drinkbaar) water, frisse schone lucht, de meest vriendelijke mensen ever en iedere dag een vrijwel strak blauwe hemel maken het paradijs compleet. 

Laat in de middag kwam ik in El Calafate aan na een soepele vlucht. Het hostel ligt op de heuvel en biedt een geweldig uitzicht over de stad, lago argentino en in de verte de bergen en gletsjers. Het hostel biedt iedere dag een Bbq met uitgebreide saladebar en gegrilde groenten. Daar maakte ik de eerste dag dankbaar gebruik van. Meteen een goede gelegenheid om mensen te leren kennen. Bij de Bbq hoort "1" gratis drankje. Dat betekent een kan wijn in de vorm van een Pinguin. Genoeg voor de rest van de avond. :-) 

De eerste echte dag ging ik met een bus naar de Perito Moreno gletsjer in het nationale park. Eerst ging ik met een boot naar de noordkant. Vanaf de verte zie je een dikke ijsmassa, maar toen de boot 300m voor de gletsjer dreef, zag ik pas hoe groot de gletsjer echt was! 60 m hoog en met de panoramastand van de camera had ik 5 foto's nodig! Geweldig! Om stil van te worden. Ik vergat op slag hoe ijs en ijs koud het was. 
Vervolgens ging ik met de bus naar de 'balkonnen'. Ik als Hollander denk aan een gigantisch houten platform waar in dit geval dan waarschijnlijk duizend touristen staan te dringen voor een foto. Welnee! Een wirwar van ijzeren bruggen en trappen voerde me langs de volledige zuidkant van de gletsjer en nog naar een deel aan de noordkant. En de trappen leidden naar beneden bij het water en naar boven voor een magnifiek uitzicht bovenop de ijsgigant. En de drukte viel reuze mee. Genoeg plaatsen om alleen van het uitzicht te genieten. En het geluid van de gletsjer is heel bijzonder. Hij verschuift 2 m per dag, wat regelmatig knallen veroorzaakt die door echooen in de omgeving terwijl stukken ijs afbreken en met een diepe plons in het water vallen. Ik stond een uur lang met mn camera in de aanslag om het te filmen, maar als je het geluid hoort, ben je eigenlijk al te laat, want het ijs komt met een giga gang naar beneden. Maar... Het is me gelukt! Ik heb het op film! Drie uur later vertrok de bus weer, maar ik had er de hele dag wel kunnen blijven! 
Savonds geen zin om te koken en ook geen zin om de stad in te gaan, dus weer bij de Bbq aangeschoven en alle leuke verhalen van de andere Backpackers gehoord. Deze omgeving heeft zoveel meer te bieden. De eerste seconde dat ik er aan kwam, had ik al spijt dat ik hier niet langer heb gepland. Maar ja, keuzes, keuzes.

De tweede dag bracht een bus me naar het nationale park om met een boot naar andere gletsjers te gaan, waaronder Upsala, een van de hoogste hier. De boot tocht duurde 7 uur en was een uitgelezen kans om mijn Spaans weer te oefenen, aangezien 90% of meer Argentijnen waren van rond de 40-50. Op de een of andere manier zijn ze erg geïnteresseerd en zeker als ik zeg dat ik uit Nederland kom. En godzijdank niet vanwege de marihuana, maar vanwege Máxima. Na een paar uur kwam ik een Zweeds meisje tegen (tja grote boot...) en we hebben de rest van de trip samen gezellig doorgebracht. Het werd gelukkig steeds warmer. Het was zoooo koud in de ochtend! Ongeveer 4 graden (en ik heb mijn winterjas hier niet) Wij zaten steeds aan de zonnige kant van de boot, maar mistten daardoor soms bijna een goed uitzicht aan de andere kant, omdat we te druk bezig waren met concentreren op de zon en warm blijven. 
De boot voer door een soort melkachtig groen water dat me wel herinnerde aan allerlei mooie stranden, maar tegelijkertijd anders was en me er niet toe verleidde erin te willen springen. Het water was dan ook 3 tot 5 graden en de mineralen gaven er deze kleur aan. Onderweg passeerden we diverse gletsjers die steeds weer even indrukwekkend bleven. En we kwamen ijsbergen tegen in allerlei vormen, met soms de meest krachtige blauwe tinten erin. Voor een werkelijk mooie ijssculpturen- show is dit DE plek. 
De zon werd steeds feller en het uitzicht verveelde nooit. Maar uren in de frisse buitenlucht vergen veel energie, ook al beweeg je nauwelijks. Dus was het tijd voor een siësta en we gingen boven op het denk uit de wind liggen. Heerlijk, beste dutje ever! Ik werd alleen wakker met een rode strakke toet ;-)
Terug in het hostel ging ik met twee Nederlandse meisjes en een meisje uit Taiwan boodschappen doen en savonds koken. Hoe langer we het in het hostel erover spraken, des te meer mensen sloten aan. Uiteindelijk werd het een diner voor 7 man. Tja, met mijn kookkunsten kan ik dat beter aan iemand anders over laten... :-) ik hield me bij het dragen van boodschappen. (ook belangrijk onderdeel!) De risotto smaakte heerlijk. En de wijn was met het eten nog lang niet op, dus zetten we de gezelligheid buiten voort. Meer mensen kwamen erbij en onder de sterrenhemel was het een geweldig gezellige avond. 

Vandaag was alweer de laatste dag hier. Natalia heb ik 2 jaar geleden in Peru leren kennen en woont in El Chanten, 3 uur hier vandaan. Nu ik zo dichtbij haar was, moest ik har wel opzoeken. En El Chanten moest prachtig zijn. Dus vanmorgen weer vroeg eruit en de bus in. Om 11 uur stond Natalia me al op te wachtten bij de terminal. Zooo tof om haar weer te zien! Haar Engels was veel beter, dus mijn belabberde Spaans mocht ik achterwege laten. 
El Chalten is onvoorstelbaar klein, maar de omgeving is compenserend indrukwekkend. Bergen met allerlei kleuren en besneeuwde toppen omcirkelen het dorp.
We gingen met een busje naar een waterval en liepen daar wat rond. Prachtig! Voor het eerst in deze omgeving wat meer echt groene planten en bomen. Vanwege de warmte van deze zomer is het meeste geel geworden, maar deze plek niet. 
Vervolgens gingen we met een busje door naar een plek meer noord om te hiken. Onderweg stopten we op wat mooie plekken voor foto's. 
De chauffeur was een collega van Nat en had mattee bij. Een typisch Argentijnse bitter goedje dat men uit een speciale beker drinkt, door heet water op kruiden te gieten en vervolgens door een zilveren 'rietje' het water op te zuigen. En daarna wordt de beker doorgegeven, nadat er opnieuw water opgeschonken wordt. De meerderheid hier loopt dagelijks rond met een thermosfles warm water en een beker. En het is een heel sociaal gebeuren, je drinkt het niet alleen; je deelt altijd je kop. Om een lang verhaal kort te maken, in de bus heb ik mijn eerste mattee gedronken. Het was ehm... Wennen. Het smaakt alsof het theezakje van een Engelse zwarte thee er veel te lang in het gehangen. Maar die 'doorgetrokken' thee is vaak ook koud en mattee daarentegen is gloeiend heet. Na de eerste slok hoopte ik even dat ik het niet meer aangeboden zou krijgen, maar eigenlijk wende het heel snel. En het was zo gezellig, dat ik graag bleef meedrinken. 

De hike was door een gebied met de meest felle kleur mos die ik ooit heb gezien, tegen bomen en rotsen, met een rivier met kraakhelder blauw water zorgde het voor een soort droomvlucht ervaring (Efteling) maar dan in het echt. Ik zocht naar elfjes, zag ze niet, maar zou zweren dat ze daar wel echt bestaan. 
Het einde van de hike was wat meer hand-en-voet werk, maar was het dubbel waard. De top was bezaaid met groene, paarse en rode steentjes. En op de top gaf de ene kant uitzicht over bossen en een groen meer. Aan de andere kant stonden we oog in oog met een gletsjer die leidde tot een meer met blauw water. Fenomenaal! ( Ik heb normaliter een hekel aan dat woord, het is zo overdreven, maar ik kan geen ander woord bedenken dat beter past.) 

Natalia had zelf Milanese gemaakt, soort van schnitzel, maar dan met ei voor mij, op een broodje met sla en tomaat. Heerlijk als lunch! De schat had vanalles meegenomen: fruit, broodjes met van alles erop, chips... Stomme stomme ik had alleen snacks meegenomen. Water hoefden we niet veel mee te dragen, dat konden we steeds vers uit de beekjes halen als het op was. 
Het begon wat te druppelen en de wind was onwijs sterk. Na de lunch gingen we weer terug om weer wat op te warmen. 
Terug bij het busje ging de mattee weer rond. Super leuke ervaring. In El Chalten heeft Nat me meegenomen naar een goede winkel. Nu heb ik ook een beker en rietje. Nu alleen nog wat van de kruiden scoren en ik kan socializen :-) 
Na een wandeling door het dorp was het tijd om weer terug te gaan. Tijdens reizen ontmoet je zo veel mensen, er zijn er slechts een paar die me echt raakten en bijblijven en Natalia is er zeker een van. We namen afscheid en hopen allebei dat we elkaar weer eens ergens ontmoeten. 
En nu, 3 uur later, rolt de bus El Calafate binnen. Een laatste avond hier en dan door naar Buenos Aires als afsluiting van deze trip...  :-( De tijd is veel te snel gegaan! Nog even met volle teugen genieten!