I am flooting...

Bij wijze van killing time toch nog een update uit het zonnige, hoge en dus toch koude Peru.

Gisteren hebben Liv en ik de avond doorgebracht met hapjes en drinken met mensen van zijn hikinggroep. Om 10 uur namen we de nachtbus naar Puno. Eerste ervaring met die bus was goed, dus kom maar op... Nou... het raam sloot niet helemaal en om dan van 3000 m hoogte naar 3800 m hoogte te karren in de nacht is geen pretje! Ik had twee jassen, een muts en handschoenen aan en nog steeds koud. Daarbij lag het prettiger rechtop in de stoel dan in de zogenaamde slaapstand. En de bus maakte me toch een herrie, rammelde aan alle kanten. Maar ach, je komt van A naar B.

Vanmorgen kwamen we om 5 uur aan en tijdens het ontdooien in de busterminal kwam de zon mooi op boven Lake Titikaka. Dit is het hoogst bevaarbare bergmeer ter wereld. We dachten dat we meteen door zouden gaan met een tour, maar moesten wachten tot 9 uur. We zijn daarom naar het centrumpje van de stad gelopen en wat bij de cathedraal rondgehangen.

Vervolgens werden we opgehaald voor een tour naar de flooting islands (Uros). Echt gaaf!!! Deze eilanden zijn door de mensen gemaakt van aarde en riet. Oorspronkelijk om zich te isoleren van het vaste land om hun cultuur te bewaken tegen (vijandige) invloeden van andere volkeren. Wel ironisch, want vervolgens is niets er meer privé. Honderden touristen komen er nu dagelijks. Maar toch is het de moeite waard. Alles is van riet en als je er rond loopt, voelt het ook soppig. Uiteraard moest ik ook de klederdracht even aan. De mannen dragen niet veel bijzonders, de vrouwen wel, kleurrijke rokken en leuke hoedjes.

Net hebben we de goedkoopste lunch ever gehad. Op weg naar een restaurant besloten we eerder uit de bus te gaan en liepen we een lokaal tentje binnen waar Almuerso op de deur stond. Goed en wel aan tafel volgde het bestek, de soep en daarna rijst met aardappels en wortels. Geen menukaart, geen keuze, gewoon aanschuiven en eten. Het was echt heerlijk, maar veel te veel. (Iedereen is hier echt letterlijk tonnetje rond en ondanks dat ik nog geen echte peruaanse keuken tegen ben gekomen, snap ik door de hoeveelheden van alles wel dat ze zo rond worden!).
De lunch kostte ons 5 soles, oftewel 70 cent p.p. Thee included. Nou Holland, doe dat maar eens na!

Dadelijk naar Bolivia. Ik heb wel zin om de grens over te gaan. Ben benieuwd hoe het daar is. Liv en ik hadden het er eerder over, het is moeilijk te beschrijven hoe de sfeer of cultuur in Peru is. Die is vind ik namelijk niet heel duidelijk of sterk aanwezig. Daardoor is juist wel eenvoudig om hier te zijn. Geen manieren of gebruiken waar je rekening mee hoeft te houden. Alleen maar vooral je best doen Spaans te begrijpen. En dat gaat steeds beter. :)

Chau!

(nee, niet verkeerd gespeld, zo schrijven ze dat hier, echt waar)