Jungle trek
Door: Liz
Blijf op de hoogte en volg Lizette
04 April 2013 | Indonesië, Medan
Verblijf in bukit lawang was echt geweldig. Nora's homestay was primitief, gezellig en midden in de jungle. De eerste dag hebben we flink uitgeslapen en de rest van de dag een beetje rond Nora's rondgelopen. Aan de rivier, apen, vogels, en ja muggen en andere insekten, geweldig!
De tweede dag begonnen we aan een tweedaagse trecking. De eerste dag zou 6-7 uur lopen zijn. Met alle avonturen onderweg hebben we er 8 uur over gedaan om bij het kamp te komen. De eerste paar uurtjes gingen redelijk gemakkelijk. Net toen we een flinke afdaling hadden gedaan, kreeg de gids Mina in de gaten, en Mina ons! Zij is een agressieve oerang oetan vanwege het verleden dat ze met mensen heeft. De gids keek ons aan en zei 'run'! Ik heb nog nooit zo hard door een dichtbegroeide steile jungle gerend, werkelijk alsof m'n leven ervan af hing! Eerst liep ik voorop en Joyce bleef mar roepen "niet omkijken, gewoon rennen" ik dacht 'waarheen?? ik zie geen pad?!' Even op adem komen en hop weer doorrennen, springen, huppelen, whatever, om maar weg te komen. De ernst bleek gelukkig mee te vallen, want ze rende niet achter ons aan maar liep gewoon. Wisten wij veel!! Na zo'n 10 minuten rondjes rennen en zoeken naar een pad kwamen we met een andere gids samen en gingen ze Mina afleiden, zodat ze rustig bleef. En wij weer tot leven en op adem kwamen. En dat was mijn eerste aanzicht van een oerang oetan. Geweldig!! Haast ontroerend! Ze zat daar een beetje om zich heen te kijken en met een stok te spelen en een kleintje klauterde in de bomen. We zijn een dik half uur blijven kijken en ik kon niet genoeg foto's nemen.
Daarna gingen we ergens zitten lunchen. Nasi goreng! Lekker! Alleen Sandra, een oerang oetan kwam er aan en dus moesten we snel opeten, anders zou ze t weg pakken. Maar weer geweldig om haar zo voorbij te zien komen en van boom naar boom te klimmen, op nog geen 2 meter afstand!
En toen... Kwam de echte klim, en afdaling, en klim, en afdaling... Er kwam geen eind aan. Van een pad was geen sprake, gewoon op handen en voeten naar boven klimmen en soms op de kont naar beneden glijden. Twee keer gleed ik echt uit, ik kon nog net varens en boomstronken grijpen (vandaar die spierpijn in m'n armen!). Deze tocht was echt anders dan alle andere tochten. Als je me vraagt wat ik allemaal gezien heb, kan ik geen antwoord geen, ik was te druk bezig met zorgen dat ik niet viel. Af en toe een bloedzuiger weg plukken. Maar zodra er een oerang oetan in het zicht was, veranderde alles. Geen pijn in mijn benen, geen jeukende muggenbeten, geen zere armen, geen last van over-overmatig zweet overal, alleen maar oog voor het dier. Het bleef geweldig! Kleintjes spelend met takken, de groten een beetje relaxt om zich heen kijkend. Wonderlijke dieren. (Ja, foto's volgen! Heb er ruim 500 haha). Net toen we zo'n beetje op waren van het lopen, klimmen, vallen, zouden we aan de laatste afdaling beginnen naar het kamp aan de rivier. Ik keek over de mega boomstam heen waar we over moesten klimmen en zag weer een oerang oetan aankomen. Ikke helemaal enthousiast, de gidsen wat minder. Het was Jacky met haar kleintje... En die houdt van knuffelen! We probeerden op tijd weg te komen, maar geloof me, dit was geen bos, nee een oprecht oerwoud. We konden niet snel een kant op en voor we t wisten had ze de arm van Ron al vast, een mede-trecker. En die heeft ze zo'n 20 minuten vastgehouden tot ze afgeleid werd met eten. Wij probeerden via een andere kat weg te komen, maar opeens had ze dat in de gaten en kwam ze achter ons aan! Joyce en ik huppelden om een dikke boom heen en probeerden weg te komen, maar hop, ze had Joyce stevig vast. Die stond er vervolgens weer een kwartiertje te staan. Tot Jacky er gelukkig genoeg van had en we alsnog de afdaling konden gaan maken. En dat was de ergste afdaling van allemaal! Moe, bezweet en hyper van de ervaringen klauterden en gleden we naar beneden over takken en steeds meer rotsen tot we na een 45 minuten zwoegen eindelijk bij de rivier en bij het kamp kwamen. Yes!!! Gevoel van overwinning!!! Even bijgekomen, schoenen uit en hup die ijskoude maar O zo frisse rivier in!
'S avonds lekker pompoen currie met tempé, rijst en kroepoek gegeten bij het kamp. Nog een geweldig grote hagedis gezien. En al snel het bed in, gebroken! Alleen... In het bed werd m'n lichaam in nog meer stukjes gebroken, gewoon op de kei harde houten vloer. Auw!
Door het geluid van de rivier moest ik steeds weer naar de wc, in de jungle. Iedereen sliep... Tot ik terug kwam en drie bloedzuigers op m'n kont vond! Hele tent bij elkaar gegild en Doninic, een andere reizigster, heeft de meest hardnekkige eraf getrokken. Auw! Dan maar niet meer naar de wc!
De volgende ochtend werd ik gebroken en vol spierpijn, maar o zo happy wakker. En daar kwam Jacky weer met haar kleintje! Ze ging gezellig in een boom bij het kamp zitten. Zo gaaf! Daarna nog wat in de rivier gezeten voor verfrissing. De zon stond zo hoog en er was zoveel damp dat er een soort kring om de zon verscheen, mooi.
Na wat relaxen en een lunch van noodle soep gingen we met tubes terug naar het kamp over de rivier. De versnellingen waren leuk en verfrissend. Het was een perfecte afsluiting van een uiterst bijzondere tocht. Zwaar maar zoooo de moeite waard!
De rest van de dag hebben we in en rond Nora's place doorgebracht. Wat een lieve mensen werken er! Zo gezellig, met zang en gitaar de avond door brengen.
Die nacht gingen we alweer naar het vliegveld om door te reizen naar yogja op Java. Dony, de man van Nora, bracht ons naar het vliegveld, veel te vroeg, waardoor we nog in Medan konden ontbijten bij typisch Indo-tentjes. Daarna nog een tour door de stad, die gek genoeg best druk en levendig was voor het tijdstip. En dan afscheid en het vliegtuig in, via Jakarta naar Yogja.
En nu zijn we op Java, op naar nieuwe avonturen!!
De tweede dag begonnen we aan een tweedaagse trecking. De eerste dag zou 6-7 uur lopen zijn. Met alle avonturen onderweg hebben we er 8 uur over gedaan om bij het kamp te komen. De eerste paar uurtjes gingen redelijk gemakkelijk. Net toen we een flinke afdaling hadden gedaan, kreeg de gids Mina in de gaten, en Mina ons! Zij is een agressieve oerang oetan vanwege het verleden dat ze met mensen heeft. De gids keek ons aan en zei 'run'! Ik heb nog nooit zo hard door een dichtbegroeide steile jungle gerend, werkelijk alsof m'n leven ervan af hing! Eerst liep ik voorop en Joyce bleef mar roepen "niet omkijken, gewoon rennen" ik dacht 'waarheen?? ik zie geen pad?!' Even op adem komen en hop weer doorrennen, springen, huppelen, whatever, om maar weg te komen. De ernst bleek gelukkig mee te vallen, want ze rende niet achter ons aan maar liep gewoon. Wisten wij veel!! Na zo'n 10 minuten rondjes rennen en zoeken naar een pad kwamen we met een andere gids samen en gingen ze Mina afleiden, zodat ze rustig bleef. En wij weer tot leven en op adem kwamen. En dat was mijn eerste aanzicht van een oerang oetan. Geweldig!! Haast ontroerend! Ze zat daar een beetje om zich heen te kijken en met een stok te spelen en een kleintje klauterde in de bomen. We zijn een dik half uur blijven kijken en ik kon niet genoeg foto's nemen.
Daarna gingen we ergens zitten lunchen. Nasi goreng! Lekker! Alleen Sandra, een oerang oetan kwam er aan en dus moesten we snel opeten, anders zou ze t weg pakken. Maar weer geweldig om haar zo voorbij te zien komen en van boom naar boom te klimmen, op nog geen 2 meter afstand!
En toen... Kwam de echte klim, en afdaling, en klim, en afdaling... Er kwam geen eind aan. Van een pad was geen sprake, gewoon op handen en voeten naar boven klimmen en soms op de kont naar beneden glijden. Twee keer gleed ik echt uit, ik kon nog net varens en boomstronken grijpen (vandaar die spierpijn in m'n armen!). Deze tocht was echt anders dan alle andere tochten. Als je me vraagt wat ik allemaal gezien heb, kan ik geen antwoord geen, ik was te druk bezig met zorgen dat ik niet viel. Af en toe een bloedzuiger weg plukken. Maar zodra er een oerang oetan in het zicht was, veranderde alles. Geen pijn in mijn benen, geen jeukende muggenbeten, geen zere armen, geen last van over-overmatig zweet overal, alleen maar oog voor het dier. Het bleef geweldig! Kleintjes spelend met takken, de groten een beetje relaxt om zich heen kijkend. Wonderlijke dieren. (Ja, foto's volgen! Heb er ruim 500 haha). Net toen we zo'n beetje op waren van het lopen, klimmen, vallen, zouden we aan de laatste afdaling beginnen naar het kamp aan de rivier. Ik keek over de mega boomstam heen waar we over moesten klimmen en zag weer een oerang oetan aankomen. Ikke helemaal enthousiast, de gidsen wat minder. Het was Jacky met haar kleintje... En die houdt van knuffelen! We probeerden op tijd weg te komen, maar geloof me, dit was geen bos, nee een oprecht oerwoud. We konden niet snel een kant op en voor we t wisten had ze de arm van Ron al vast, een mede-trecker. En die heeft ze zo'n 20 minuten vastgehouden tot ze afgeleid werd met eten. Wij probeerden via een andere kat weg te komen, maar opeens had ze dat in de gaten en kwam ze achter ons aan! Joyce en ik huppelden om een dikke boom heen en probeerden weg te komen, maar hop, ze had Joyce stevig vast. Die stond er vervolgens weer een kwartiertje te staan. Tot Jacky er gelukkig genoeg van had en we alsnog de afdaling konden gaan maken. En dat was de ergste afdaling van allemaal! Moe, bezweet en hyper van de ervaringen klauterden en gleden we naar beneden over takken en steeds meer rotsen tot we na een 45 minuten zwoegen eindelijk bij de rivier en bij het kamp kwamen. Yes!!! Gevoel van overwinning!!! Even bijgekomen, schoenen uit en hup die ijskoude maar O zo frisse rivier in!
'S avonds lekker pompoen currie met tempé, rijst en kroepoek gegeten bij het kamp. Nog een geweldig grote hagedis gezien. En al snel het bed in, gebroken! Alleen... In het bed werd m'n lichaam in nog meer stukjes gebroken, gewoon op de kei harde houten vloer. Auw!
Door het geluid van de rivier moest ik steeds weer naar de wc, in de jungle. Iedereen sliep... Tot ik terug kwam en drie bloedzuigers op m'n kont vond! Hele tent bij elkaar gegild en Doninic, een andere reizigster, heeft de meest hardnekkige eraf getrokken. Auw! Dan maar niet meer naar de wc!
De volgende ochtend werd ik gebroken en vol spierpijn, maar o zo happy wakker. En daar kwam Jacky weer met haar kleintje! Ze ging gezellig in een boom bij het kamp zitten. Zo gaaf! Daarna nog wat in de rivier gezeten voor verfrissing. De zon stond zo hoog en er was zoveel damp dat er een soort kring om de zon verscheen, mooi.
Na wat relaxen en een lunch van noodle soep gingen we met tubes terug naar het kamp over de rivier. De versnellingen waren leuk en verfrissend. Het was een perfecte afsluiting van een uiterst bijzondere tocht. Zwaar maar zoooo de moeite waard!
De rest van de dag hebben we in en rond Nora's place doorgebracht. Wat een lieve mensen werken er! Zo gezellig, met zang en gitaar de avond door brengen.
Die nacht gingen we alweer naar het vliegveld om door te reizen naar yogja op Java. Dony, de man van Nora, bracht ons naar het vliegveld, veel te vroeg, waardoor we nog in Medan konden ontbijten bij typisch Indo-tentjes. Daarna nog een tour door de stad, die gek genoeg best druk en levendig was voor het tijdstip. En dan afscheid en het vliegtuig in, via Jakarta naar Yogja.
En nu zijn we op Java, op naar nieuwe avonturen!!
-
04 April 2013 - 12:34
Yusuf:
Epic reizigersverhaal. Mooi om te lezen. Ben benieuwd naar de foto's! -
04 April 2013 - 12:42
Eef:
Waaauw klinkt fantastisch! Joyce met Jacky, zijn daar ook foto's van? -
04 April 2013 - 13:05
Elly:
Ooh, vet verhaal. Ik kreeg zelf de bibbers van dat deel met je oerang oetang ( rennen....)
Op naar het volgende verhaal. -
04 April 2013 - 15:31
Frans:
Gaaf zeg, zo'n ervaring. Ik kan me voorstellen dat jullie daar nog wel wat langer wilden blijven! -
04 April 2013 - 19:22
Judith:
hahahahahahahaha wat een gaaf verhaal! en mooi en pijnlijk en ieuw maar vooral heel gaaf! -
04 April 2013 - 23:54
Petra:
Wat een verhaal! -
05 April 2013 - 00:00
Edmee:
Haha! Die Mina, kleine jungle-terrorist!;-) Wij hebben ook tot 2 x toe heel hard voor haar moeten rennen. Dus zeer herkenbaar! Jacky ken ik niet...maar ben wel heel benieuwd naar de plat-knuffel foto's met Joske samen! haha! Maar echt super beesten die oerang-utangs!! Xx -
08 April 2013 - 08:58
May:
Wat een avontuur, meiden. Geweldig! Volgens mij was het fijner om met Jacky te knuffelen dan met die bloedzuigers... -
08 April 2013 - 16:36
Femke:
Respect meiden 8 uur wandelen in die hitte! Komen daar de pijnlijke voetjes niet door Liz?
Zeer benieuwd naar de foto's van dit avontuur! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
