Aangekomen in Sukhothai

Na een hobbelige busreis van 5 uur al vroeg in de morgen zijn Bianca en ik in Sukhothai aangekomen. Dat is de eerste hoofdstad van het vroegere Siam, (nu Thailand) en staat voor rising of happiness. Het is weer een heel andere stad en omgeving als we tot nu toe gezien hebben. Heel ruimtelijk. De mensen zijn er, als het mogelijk is, nog aardiger. Ik heb het idee dat waar wij nu zitten, niet vaak touristen komen. We worden steeds nagekeken.

Met een taxi kwamen we al snel in ons guesthouse aan. Het is helemaal van teakhout en de kamer is echt heel mooi, maar warm! Buiten is het zelfs koeler. De vrouw in de taxi merkte mijn voeten op en er was een dokter in het guesthouse, dus heb ik hem er even naar laten kijken. Was niet zo leuk, want hij zegt dat het komt doordat mijn nieren overgewerkt hebben, omdat ik de laatste paar dagen veel heb gedaan, maar niet genoeg heb gedronken. Mijn nieren hebben schijnbaar de afvalstoffen niet kwijt gekunnen en daarom houdt mijn lichaam (lees: mijn voeten) vocht vast. De dokter heeft me pillen gegeven tegen een mogelijke infectie en zei dat ik vandaag moest rusten. Ok, rustig aan moet lukken, maar de hele dag op bed liggen zal toch moeilijk gaan. Het is er veel te warm en ik verveel me dan dood, terwijl er zoveel te doen is. Maar kleine stukjes lopen mag gelukkig wel en morgen komt hij weer kijken.

Een man in ons guesthouse wist te vertellen dat er vandaag een race op de rivier was, waarbij 50 mannen in 1 boot peddelend racen tegen een andere boot. We zijn daar op ons gemakje naar toe gelopen, onderweg wat eten gekocht om langs de kant te kijken en te eten. Ik geloof dat wij meer een bezienswaardigheid waren dan de boten. In het begin voelde ik me wel een beetje opgelaten en trok mijn bloes over mijn hempje aan. Maar dat gevoel verdween al snel, want de vrouwen die er zaten vroegen of wij bij hun kwamen zitten. Ik heb een schattig Thais meisje leren kennen, We, 9 jaar oud. Ze was er met haar moeder, broer, zus en nog een meisje en wilde naast mij zitten. Met handen en voeten probeerden we te communiceren, maar wat ik ervan begreep was dat ze me leuk vond. Ze omhelsde me en wilde niet gaan toen haar moeder wilde gaan. Ik kreeg van haar zusje een soort portemoneetje om om te hangen en van haar een blikken spaarpotje. Ik had toevallig klompjes uit Nederland nog in mn tas zitten en heb die gegeven. De andere mensen waren ook behoorlijk geinteresseerd. We zaten blijkbaar tussen een soort fanclub van een boot, want de mannen kwamen bij ons aan wal. Ze poseerden voor Bianca om fotos te laten maken. We deelden zwart-wit dropjes uit, dat kenden ze niet. Sommigen vonden het lekker, anderen niet. Het werd zo eigenlijk wel heel gezellig. Voelde me net een bekend persoon, want iedereen was zo aardig en geinteresseerd. Zelfs aan de overkant van de rivier zaten mensen te wijzen. Toen de race bijna afgelopen was, hebben Bianca en ik weer lekkere dingen gekocht bij de kraampjes.

Vanavond ga ik wel echt rusten met mn voeten omhoog, want ik wil dat het morgen over is, zodat ik weer rond kan lopen. Ik wil hier zoveel zien. Maar ja, nog even afwachten dus...